واکنش درمانی منفی و فرق آن با ناکارآمدی درمان

و اصول درمان را زیر سوال می برد، حال علت این مساله چیست؟

این مشکل عموما در افراد با مشکلات شخصیتی و عمدتا در سازمان مرزی اتفاق می افتد آن هم درست زمانی که بیمار علایمش در حال بهبودی است و خودش هم جلسه قبل اعلام کرده که ممنون از شما دستتان درد نکند حالم بهتره و... ولی به یکباره درمان را ترک می کند دلیلش هم این است که من اگر قرار است حالم بهتر شود باید دفاع های گذشته را کنار بگذارم عادات قبلی را تغییر دهم و روابطم را تغییر دهم... اما میترسم و ظرفیت این تغییر را ندارم زیرا ذیگر ابزاری برای مواجهه با دنیای ترسناک ندارم و آنوقت دیگر دنیا را چگونه ببینم، و این یک نکته و اما نکته دوم اینکه وقتی فرد عذاب می کشد بدهکار می شود زیرا رنجی که کشیده برایش ارزشمند است و نمی تواند آن را راحت فراموش کند و رها کند. این اتفاقات زمانی رخ می دهد که بیمار در حال ورود به شیب بهبودی است. و بیمار فکر می کند نمی ارزد این همه رنجی که کشیده و این همه سختی که تحمل کرده را کنار بگذارد و این نارزیدن را به درمان و بهبود فرافکنی می کند.

در واقع موارد فوق هم نوعی اجبار به تکرار است یعنی فرد همان رفتار گذشته را تکرار می کند و همان کار را می کند، مثلا مامانش فرد رو نمی بوسد زنی می گیره که نمی بوسدش و به هدف اینکه اون فرد رو ببوسه ولی باز همان سرنوشت تکرار می شود چون هم فرد همان فرد است و هم پارتنرش همان مثل مادرش زنی سرد

البته واکنش درمانی منفی با زمانی که بیمار واقعادرمان را مفید ارزیابی نمی کند و درمانگر ضعیف و ناکارآمد است فرق دارد.